Jak zdradza Reem Kherici, reżyserka „MIŁOŚCI AŻ PO ŚLUB” inspiracją do nakręcenia filmu były jej doświadczenia z młodości – skonfrontować dwa typy kobiet: typ A to te, które boją się wejść w bliską relację i dlatego są same, oraz typ B, które w strachu przed samotnością angażują się bardzo szybko.

Juliette, bohaterka „MIŁOŚCI AŻ PO ŚLUB”, to typ A. Woli skupić się na pracy, a życie uczuciowe raczej odłożyć na bok, ponieważ nie ma odwagi uwierzyć w miłość. Problem w tym, że jest organizatorką ślubów i pomaga wyjść za mąż dziewczynom typu B. I taką dziewczyną typu B jest Alexia.

Reem Kherici: Miałam ochotę zrobić film, w którym okoliczności stykają dziewczynę typu A z dziewczyną typu B. Różni je wszystko – wygląd, środowisko, marzenia, ale Juliette musi zorganizować wesele Alexii – którą, jak się okazuje, zna od zawsze - z Mathiasem. Przed tym najważniejszym dniem trójka naszych bohaterów będzie musiała stawić czoła swoim ukrytym obawom, ambiwalentnym uczuciom, dokonać najważniejszych wyborów. Będą musieli dorosnąć.

…Mathias i Alexia są parą od lat. Kiedy on po raz pierwszy zdradza swoją dziewczynę i spędza upojną noc z Juliette, organizatorką ślubów… jego życie staje na głowie. Alexia znajduje u niego wizytówkę obcej dziewczyny i wpada w szał, a on jąka się, bełkocze, nie wie jak z tego wybrnąć. I nagle dla niej wszystko staje się jasne! Skoro Juliette jest organizatorką ślubów, to znaczy, że Mathias chce się oświadczyć! Alexia mówi "Tak".

I tak, trochę bezwiednie, Mathias ląduje między "żoną" i "kochanką", zmuszony do zorganizowania swojego nieprzewidzianego ślubu…

Jedno pytanie do aktorów: Co ci się spodobało w tym projekcie:

Nicolas Duvauchelle (Mathias): Śmiałem się czytając scenariusz. Miałem ochotę zagrać w komedii, a że nigdy nie miałem okazji tego zrobić, uznałem, że zabawnie będzie wziąć w tym udział. Zwłaszcza, że podobała mi się taka szorstka strona Miłości aż po ślub.

Julia Piaton (Alexia): Dostałam scenariusz Miłości aż po ślub, kiedy kręciłam thriller, więc było to jak powiew świeżego powietrza. Dawno się tak nie ubawiłam. Sytuacje są dość klasyczne, ale całość jest raczej zwariowana. Poza tym główni bohaterowie są sympatyczni i w równym stopniu można ich potępiać jak i bronić. Ta historia zaczyna się zdecydowanie źle, ale na końcu każda postać odnajduje się we właściwym dla siebie miejscu. Ten proces ich przemieszczania jest ciekawy.