Wystawna biografia legendarnego projektanta mody Yves Saint Laurenta. W roli tytułowej wystąpił Gaspard Ulliel, znany zarówno z ról romantycznych kochanków („Bardzo długie zaręczyny”), jak i psychopatycznych morderców („Hannibal. Po drugiej stronie maski”). Aktorowi partnerują – znany z „Marzycieli” Louis Garrel jako Jacques de Bascher, natchnienie i współpracownik wielkiego projektanta oraz Léa Seydoux, gwiazda allenowskiego „O północy w Paryżu” i nagrodzonego w ubiegłym roku Złotą Palmą w Cannes „Życia Adeli – Rozdział 1 i 2”, którą wkrótce zobaczymy u boku Daniela Craiga w zbliżającej się nowej odsłonie przygód Jamesa Bonda.

Akcja filmu Bertranda Bonello koncentruje się na 10 latach z bogatej biografii Francuza, obejmując okres od 1967 do 1976 roku. To czas jego największych sukcesów w karierze, a jednocześnie czas największych porażek w życiu osobistym.

Trzykrotnie nominowany do Złotej Palmy na festiwalu filmowym w Cannes Bertrand Bonello uwielbia dotykać tematów nasyconych skandalem i przekraczających tabu. Udowodnił to w swoich wcześniejszych produkcjach takich jak skierowany do dorosłych widzów „Le pornographe”, czy równie odważny „Apollonide. Zza okien domu publicznego”. Jego najnowszy obraz sięga po kontrowersyjny życiorys legendarnego projektanta Yves Saint Laurenta. Ta wciągająca i tocząca się w hipnotycznym tempie produkcja dotyka najmroczniejszych zakamarków biografii bożyszcza świata mody. Bertrand Bonello mierzy się z jego uzależnieniami od środków odurzających, nie skąpiąc odważnych scen orgii seksualnych.

ZWIASTUN

WYWIAD Z REŻYSEREM - BERTRANDEM BONELLO (fragmenty)

   - Czy postać YSL interesowała pana wcześniej? Zanim rozpoczął pan pracę nad filmem o nim?

   - Wiedziałem o nim to i owo, głównie dzięki mojej matce, która szczerze go podziwia i swego czasu dała mi kilka książek na temat jego domów i zbiorów.. Byłem bardziej zaznajomiony z jego epoką i rzeczywistością, w której żył niż z modą, jaką tworzył. Ale to mi wystarczyło (...).

   - Jak zareagował pan na wieść o konkurencyjnej produkcji filmu biograficznego poświęconego Laurentowi?

   - Byłem, rzecz jasna, bardzo zaskoczony. Pracowaliśmy już nad projektem od kilku miesięcy, kiedy zapowiedziano film Jalila Lesperta. Naturalnie skomplikowało to nasze plany - musieliśmy przezwyciężyć wiele przeszkód, by pomóc naszemu filmowi w drodze na duży ekran. Pomimo tego, że byliśmy znacznie bardziej zaawansowani w pracach, producenci tamtego filmu postawili sobie za cel, by nas wyprzedzić. Nie miałem ochoty się ścigać i dlatego zdecydowałam odpuścić. Pogodziłem się z sytuacją, tłumacząc sobie, że ten drugi, bardziej oficjalny obraz ma obowiązek zadbać o należyte przeniesienie faktów z życia Laurenta na ekran, uwalniając tym samym od nich mnie. Do pewnego stopnia, film Lesperta dał mi więc wolność.

   - Dlaczego zdecydował się pan zawęzić narrację tylko do dziesięciu lat z życia Saint Laurenta?

   - To jest taka potężna dekada, że słowo "zawężenie" brzmi tu niezbyt akuratnie. Równie dobrze mogliśmy rozpocząć naszą narrację w 1965 - od sukienki Mondriana, która znaczy moment, w którym Saint Laurent przestaje być pod wpływem stylu Diora i staje się Saint Laurentem. Pierwsza kolekcja pret-a-porter przyszła chwilę potem i to właśnie ten ruch zapewnił mu popularność i pozwolił, jak mawiał z egzaltacją, "wyjść na ulicę". Dzięki pokazaniu tylu ważnych wydarzeń, także spotkania z późniejszym partnerem życiowym i wspólnikiem Pierrem Bergé i założenia własnej marki, film Jalila Lesperta umożliwił mi jeszcze większe zbliżenie się do postaci, zradykalizował moją wizję i pozwolił wejść do historii później, z mniejszą liczbą wyjaśnień.

Rozmawiał: Emmanuel Burdeau