Fenomenalnie przyjmowana na festiwalach filmowych. Z MFF w Berlinie wyjechała ze Srebrnym Niedźwiedziem dla Najlepszej Aktorki, Nagrodą Jury Ekumenicznego i Nagrodą Gildii Niemieckich Kin Arthousowych. Oficjalna chilijska kandydatka do Oscara w kategorii Najlepszy Film Nieanglojęzyczny. Podbija serca widzów w każdym wieku – „Gloria”.

Gloria (Paulina García) to atrakcyjna kobieta w średnim wieku. Mieszka sama, z dziećmi widuje się rzadko, ale regularnie odwiedza dancingi. Spędza tam miło czas, choć zazwyczaj stroni od towarzystwa mężczyzn. Jej nastawienie się zmienia, gdy jednej z tanecznych nocy na parkiecie pojawia się Rodolfo (Sergio Hernández). Czarujący dżentelmen sprawia, że Gloria nabiera ochoty na płomienny romans. W tym wiarygodnym psychologicznie, przepięknie skomponowanym i zagranym filmie motorem napędowym akcji są emocje. Melancholia w życiu Glorii splata się więc z beztroską zabawą, miłość z rozczarowaniem, a obojętność z niegasnącą chęcią życia.

Zdjęcia do filmu kręcono w Santiago i Viña del Mar (Chile).

Pytanie do reżysera:

   - Jak narodził się pomysł realizacji filmu o Glorii?

   - Pisanie scenariusza "Glorii" było dla mnie próbą odpowiedzi na pytanie, czy może powstać film o kobietach z pokolenia mojej mamy i jak taki film mógłby wyglądać. Chciałem zajrzeć w głąb starszego pokolenia i przekonać się, czy nie jest mi bliższe, niż mogłoby się wydawać. Spróbowałem przenieść się na pozornie odległą planetą i przekonać, jak wygląda na niej życie. Uważam, że jest coś wzruszającego w niespełna sześćdziesięcioletnich kobietach uparcie szukających swojego miejsca w świecie, jaki nie traktuje ich przychylnie. W bohaterkach, które nadal podśpiewują w samochodzie, tańczą, żyją i śmieją się, choć zostały opuszczone, choć nikt nie ma dla nich wiele czasu, choć życie upływa im pod znakiem bolesnej samotności. Mój film pokazuje, że ich przywiązanie do życia, chwytanie się go rękami i nogami - jest dobre.

   Prasa o filmie

   "Gloria" to dojrzały, subtelny, słodko-gorzki film z cudowną rolą Pauliny Garcii. (...) Lelio bardzo czujnie punktuje kolejne bolączki życia swojej bohaterki, ale mimo to nie popada w czarnowidztwo (...) W drodze tak ścisłej współpracy reżysera i jego aktorki rodzi się intymny, niepozorny, wyjątkowy film.

Jakub Popielecki, Filmweb.pl

   [Gloria] Rozwódka od 17 lat. Drobna, bystra, w okularach, po pięćdziesiątce, pełna niewykorzystanych talentów. Kiedy na dyskotece weteranów tańczy samotnie, lustrując otoczenie, kiedy ćwiczy jogę i skacze na bandżo, kiedy w samochodzie śpiewa sentymentalne piosenki, urządzając sobie prywatne karaoke, kiedy wreszcie znajduje parę, starszego rozwodnika, myślimy: oho, nowe "Czułe słówka".

Tadeusz Sobolewski, Gazeta Wyborcza

   Film zajmujący, zabawny, podnoszący na duchu. (...) Lelio dotyka kwestii związanych ze współczesną polityką Chile, ale ani na chwilę nie zapomina o tym, że w sercu jego filmu jest historia kobiety. Paulina Garcia jest doskonała w swojej roli - występuje w niemal każdej scenie i dokonuje niewiarygodnej pracy, by sportretować popękane życie kobiety w średnim wieku, która pragnie jedynie odrobiny serdeczności.

Mark Adams, Screen Daily

ZWIASTUN