"DZIKIE HISTORIE", wyreżyserowane przez Damiána Szifrona, a wyprodukowane przez Pedro Almodovara, to absolutnie szalona komedia, której bohaterami jest sześć osób na skraju załamania nerwowego, mówiących światu "dość!".

   Modelka, kierowca, kelnerka, milioner, specjalista od materiałów wybuchowych i panna młoda - każda z tych osób pochodzi z zupełnie innego świata i pozornie nic ich ze sobą nie łączy. Jednak wszyscy będą musieli zmierzyć się ze stresującą sytuacją, jedną z tych, które każdy z nas przeżywa każdego dnia: gadatliwy pasażer na miejscu obok, niespodziewane spotkanie z kochanką męża, bezduszny urzędnik, kolejne spóźnienie do domu z pracy, pirat drogowy...

   W świecie, w którym liczy się tylko wydajność i sukces, tych sześcioro postanawia przechytrzyć system i walczyć o siebie! Nawet jeśli będzie to wymagało przekroczenia cienkiej granicy między normalnością a szaleństwem.

   GŁOSY PRASY

   Ten film ma energię i poczucie humoru rzadko spotykane w konkursowych filmach w Cannes. Ostatnim takim filmem było tam "Pulp Fiction".

The Playlist

    Absolutnie szalony. Mający w sobie coś z Almodovara i Tarantino jednocześnie.

Village Voice

   Zwariowane poczucie humoru, dbałość o wizualną stronę filmu, doskonałe użycie muzyki i bohaterowie na skraju załamania. Nic dziwnego, że bracia Almodovar chcieli wyprodukować ten film.

The Hollywood Reporter

   Szifron zamienił chaos codziennego życia w świetnie skonstruowany film. Poziomem reżyserii "Dzikie historie" zbliżają się do osiągnięć braci Coen i są podobnie zabawne i przerażające jednocześnie.

Badass Digest

   REŻYSER O FILMIE

   Te historie narodziły się w najbardziej niepokornej części mojej wyobraźni. Kiedy pracowałem nad innymi projektami - i często byłem bardzo rozczarowany, że nie da się ich zrealizować - zacząłem pisać krótkie historie, które pozwoliłyby mi pozbyć się nadmiaru frustracji. Po jakimś czasie zdałem sobie sprawę, że we wszystkich tych opowiadaniach powracają pewne tematy i motywy, dzięki czemu są one dość spójną całością, opowiadającą o zemście, destrukcji, katharsis. A przede wszystkim o niezwykłej przyjemności, jaką daje... utrata kontroli. Tworzenie tych opowieści było dla mnie wyzwalającym doświadczeniem.

   - Skąd zainteresowanie zemstą?

   - Może nie tyle zemstą co buntem, rebelią. Lubię się identyfikować z bohaterem, który staje do walki z problemami, z rzeczami, które go ograniczają. Mój film jest swego rodzaju krytyką zachodniego kapitalizmu. Kiedy obywatele są uciskani przez państwo to ich natura, uczucia, pragnienia są zniekształcane, niszczone. (...) Zawsze chcemy mieć więcej niż mamy, bo wydaje nam się, że tak trzeba, że inni mają lepiej. Żyjemy złudzeniem, że rozwój polega na posiadaniu większej ilości rzeczy i pieniędzy, a nie spełnianiu naszych prawdziwych marzeń, czy na szukaniu miłości. Świat byłby lepszy, gdybyśmy nie dawali się tym fałszywym pragnieniom.

   - Bohaterowie twojego filmu są na skraju wybuchu, totalnej utraty kontroli. To uczucie, które zna chyba większość z nas.

   - Ja sam mam problem z uznawaniem autorytetów. Bardzo nie lubię, gdy mówi mi się co mam robić, a czego nie. Jestem scenarzystą i reżyserem, mogę więc wyrażać się poprzez filmy, pokazać w nich sytuacje, których nie lubię i coś z nimi zrobić. Ale większość ludzi nie ma takiej możliwości, tłamszą w sobie emocje, frustracje. Żyjemy w społeczeństwach, gdzie nie możemy być tak naprawdę sobą. Ten film pozwolił mi zebrać w jednym miejscu wiele z rzeczy, które mnie denerwują, a czasami sprawiają że jestem wściekły.