Oznaczony znakiem jakości „Cannes Label”, pełnometrażowy debiut Daniego Rosenberga jest intrygującym kolażem politycznie nasyconej fabuły, zręcznej metafikcji oraz archiwalnych domowych nagrań. To opowieść o reżyserze, który kręci film z członkami własnej rodziny w rolach głównych, ale też historia relacji bohatera z umierającym rodzicem, przejmująca także dlatego, że odejście ojca autora tego filmu ponuro zrymowało się z ekranowymi wydarzeniami. Tytuł Kino umiera, mój ojciec także można odczytać w drugą stronę: dopóki kino żyje, żyje także mój ojciec. Podobnie jak w jednej ze scen Amatora Krzysztofa Kieślowskiego, również tutaj nagrania okazują się sposobem na przedłużenie komuś życia. Śmierć kina – wieszczona przez twórców i teoretyków z zatrważającą regularnością – jest tak naprawdę straszna dopiero wtedy, gdy niesie ze sobą utratę kogoś bliskiego.
Doceniona przez selekcjonerów festiwalu w Cannes mieszanka domowych nagrań i fikcji, z której wyłania się opowieść o reżyserze usiłującym pogodzić się z powolnym odchodzeniem swojego ojca.

Reżyseria: Dani Rosenberg
Scenariusz: Itay Kohay
Zdjęcia: David Stragmeister
Muzyka: Yuval Semo, Jaroslaw Bester
Montaż: Nili Feller, Guy Nemesh
Obsada: Roni Kuban, Marek Rozenbaum, Noa Koler
Producent: Carol Polakoff
Produkcja: To Vas Voir, Cinema Pardes