W filmie o twórczości i życiu Bergmana opowiadają wybitni współcześni reżyserzy i aktorzy m.in.: Francis Ford Coppola, Woody Allen, Ridley Scott, Michael Haneke, Ang Lee, Martin Scorsese, Lars von Trier, Takeshi Kitano, Wes Anderson, Tomas Alfredson, Zhang Yimou, Harriet Andersson, John Landis, Isabella Rossellini i Robert De Niro. Większość ujęć nakręcono w legendarnym domu Bergmana w miejscowości Hammars na Fårö, o którym Alejandro Gonzalez Iñarritu powiedział: „Gdyby kino było religią, to miejsce byłoby Mekką albo Watykanem”. Podczas, gdy dla jednych dom Bergmana stał się miejscem magicznym i fascynującym, inni żywią pewne obawy przed tym osobliwym podłużnym, ciasnym budynkiem położonym niedaleko plaży, na której rozgrywa się akcja filmów „Persona” i „Godzina wilka”.

Staranności w doborze bohaterów filmu towarzyszy pomysłowość w dopasowaniu archiwalnych materiałów. Niewątpliwą zaletą są fotografie, które z jednej strony stanowią dokumentację powstawania najważniejszych dzieł reżysera, z drugiej dodają wypowiedziom charakteru, a także pomagają w orientacji chronologicznej.
Pokaz filmu „Więcej niż Bergman” odbędzie się w ramach współpracy z Ambasadą Szwecji w Polsce, Instytutem Szwedzkim i Szwedzkim Instytutem Filmowym.



......................................................................................

Więcej niż Bergman – w 100. rocznicę urodzin reżysera

Ingmar Bergman (1918-2007) był jednym z największych gigantów światowego kina. Pozostawił po sobie spuściznę obejmującą czterdzieści osiem filmów (w przeważającej mierze według własnych scenariuszy), ponad sto trzydzieści spektakli teatralnych, dziesięć telewizyjnych, dwadzieścia siedem słuchowisk radiowych, kilka oper, był autorem dwunastu scenariuszy dla innych reżyserów, dziewiętnastu dramatów oraz napisał dwie książki o swoim życiu i twórczości. Na swojej drodze twórczej radykalnie zmieniał kierunki, eksperymentował, szukał, wymykał się stworzonym dla niego pojęciom i kategoriom.

Pomimo iż twierdził, że to teatr był jego domeną, stał się mistrzem sztuki filmowej. Siłą kina Bergmana był autobiograficzny fundament. Rodziło się z wewnętrznej potrzeby, ze zdarzeń, przeżyć, zachwytów, najbardziej ukrytych pragnień i lęków. Mawiał: „Moje filmy nigdy nie rodzą się z refleksji. Przyczyna zawsze ma charakter emocjonalny”. Dla Bergmana kino miało moc terapeutyczną, było „projektem duszy”, chroniącym przed szaleństwem: „Jednym z celów [stworzenia filmu lub przedstawienia teatralnego] jest sprawienie, by ludzie mogli się śmiać, byli szczęśliwi i choć na chwilę zapomnieli o sobie. Inny z kolei polega na tym, by pokazać rzeczy przerażające i nie do zniesienia w taki sposób, by mogli je znieść i czegoś się nauczyć”. Do najgłośniejszych tytułów zalicza się: „Uśmiech nocy”, „Personę”, „Siódmą pieczęć”, „Milczenie”, „Tam, gdzie rosną poziomki”, „Jajo węża”, „Źródło”, czy ostatni film reżysera „Fanny i Aleksander”. Ale to o pierwszym filmie Bergmana „Letnim śnie” Jean-Luc Godard powiedział, że należy do pięciu czy sześciu tytułów zaliczanych przez niego do „najpiękniejszych z filmów w historii kina”.

W tym roku mija 100. rocznica urodzin Ingmara Bergmana. Przez cały rok, każdego miesiąca Filmoteka Śląska będzie zapraszać do udziału w kolejnych wydarzeniach związanych z życiem i twórczością reżysera. W programie znajdą się m.in.: retrospektywa filmów Bergmana, które wyznaczały kierunki sztuki filmowej, pokazy filmów dokumentalnych, wystawy, spotkania z badaczami i miłośnikami twórczości reżysera, dyskusje.