„STADO” to poruszająca opowieść o społecznym ostracyzmie, który potrafi zdefiniować całe życie w reżyserii Beaty Gårdeler.

…Jennifer to typowa nastolatka z małej skandynawskiej miejscowości. Jak każda dziewczyna w tym wieku chodzi do szkoły, spotyka się ze znajomymi, spędza czas z rodziną. Wydaje się, że jej życie jest spokojne i pełne utartych schematów. Jednak świat Jennifer legł w gruzach w momencie, gdy padła ofiarą gwałtu. Zamiast oczekiwanej pomocy i wsparcia spotyka się z pogardą, napiętnowaniem i wykluczeniem. Nikt z lokalnej miejscowości jej nie wierzy, wszystko obraca się przeciwko Jennifer i jej rodzinie..

Recenzje:

Czy gwałt był naprawdę?

Film rozpoczyna wesele i już na nim widać, która z dziewcząt będzie główną bohaterką, wyraźnie można dostrzec smutek na jej twarzy. Niebawem dowiadujemy się dlaczego – została zgwałcona, a przynajmniej tak twierdzi, bo tego tak do końca nie wiemy, mamy jedynie jej słowo. Odkąd odważyła się powiedzieć głośno o swoich przeżyciach, znajomi zaczynają się od niej odwracać, staje się obiektem drwin. Spirala przemocy i nienawiści zaczyna się nakręcać, aż robi się coraz bardziej niebezpiecznie i cierpi na tym rodzina Jennifer. Jednocześnie obserwujemy przeżycia Jennifer i Alexandra, chłopca, który rzekomo wyrządził jej krzywdę. Oboje wyglądają na zwyczajnych nastolatków, oboje mają na twarzy wyraz smutku i podczas oglądania, nie raz można zastanowić się nad tym, kto mówi prawdę. Widać, że coś między nimi się stało, ale nie możemy być pewni, co. Nie zmienia to faktu, że film nie zdradza nam wyjaśnienia aż do końca.

Kiedy ofiara się nie liczy…

Film jest pozbawiony żywych kolorów i wartkiej akcji, co podkreśla powagę tego, co widzimy na ekranie. Jest smutny, niepokojący i zastanawiający. Jest obrazem stereotypów, ślepej wiary, hermetyczności mniejszych społeczności, ludzkiej brutalności i osamotnienia pokrzywdzonych. Tu nie liczy się dobro ofiary, tu ważne jest zachowanie dotychczasowego ładu. Nie ukrywam, ta szwedzka produkcja jest trudna, jest ambitna, ale jest warta uwagi. Dlaczego? Choćby dlatego, że pokazuje, jak bardzo większość grupy potrafi napiętnować kogoś, kto jest w mniejszości, jaką krzywdę wyrządza człowiek człowiekowi. Ręczę za to, że nawet po końcowych napisach, najdzie Was wiele refleksji na ten temat. Ewa Mikosz-Malara,Portal Kulturantki.pl

„Film, który uderza najbardziej sposobem utrzymania opresyjnej atmosfery. Precyzyjnie i intensywnie pokazuje sposób doświadczania mechanizmów postępującej wykluczeniem społecznym, wyzwalaniem przez oskarżenie. Produkcja ukazuje powiązań w społecznościach lokalnych, w której dochodzi do narastania agresji”. Beate Gårdeler, reżyserka

„Film piękny wizualnie, tworzący klaustrofobiczne napięcia i ukazujący miasto w sztywnych nudnych szarościach”. Emma Vesthreim, Cinema Scandinavia
„Film „Stado” jest kolejnym dowodem na to, że w małych skandynawskich społecznościach tworzy się ciśnienie, zasilające potwory. Obraz jest niezwykłą reprezentacją społecznej ślepoty i hipokryzji oraz obłudy akceptowanej przez Kościół”. Thibaut Grégoire , Camera Obscura

ZWIASTYN