Surrealistyczna komedia o zakładzie pracy, którego prezes zmarł w biurze. Film odtwarza realia podupadających zakładów przemysłowych, często będących pozostałościami po czasach słusznie minionych. Reżyser rozkochuje nas w naiwnych pracownikach, którzy w obliczu bezrobocia zamieniają się w kołtunów kserujących w pracy głupoty i spacerujących po pomieszczeniach gospodarczych jak zombie. Czy motywem jest strach, czy też wyrachowanie? A może część sektora prywatnego od wielu lat jest kompletnie bezproduktywna? Mimo konwencji satyry, zawarte w filmie obserwacje społeczne można odnieść szerzej, by prześledzić reakcje osób, z których zdjęto uwłaczający klosz bezpieczeństwa. Zaskakujące, jak wiele można zawrzeć w scenerii ze starych półek z gwoździami, betoniarek i koparek. [Marcin Wilczyński]