Pokazywane i nagradzane na dziesiątkach festiwali filmowych dzieło Myrosława Słaboszpyc'kyj'ego "PLEMIĘ" to wstrząsająca historia, która robi ogromne wrażenie, choć opowiedziana jest jedynie obrazem i językiem migowym, bez napisów czy lektora.

   ...Niesłyszący Sergij zaczyna naukę w szkole dla głuchoniemych. Przenosi się do internatu. W nowym miejscu musi odnaleźć swoje miejsce w hierarchii narzuconej przez organizację zwaną Plemieniem - szkolną sieć uwikłaną w działalność przestępczą i prostytucję. Chłopak przekonuje się na własnej skórze o bezwzględności zasad, którymi kierują się osoby w Plemieniu. Przemoc, napady, prostytucja - tak wygląda ich codzienność.

   Aby zostać przyjętym w poczet członków Plemienia, a tym samym awansować w społecznej hierarchii, trzeba wykazać się zdolnościami w łamaniu prawa. Biorąc udział w kilku udanych kradzieżach, Sergij zapracowuje na nową, lepszą pozycję - zostaje alfonsem. Ma teraz pod opieką dwie dziewczyny, obsługujące nocą kierowców ciężarówek. Szybko zakochuje się w jednej z nich. Problem polega jednak na tym, że jego wybranka jest także dziewczyną szefa. Mimo to, bohaterowie spotykają się potajemnie i zostają kochankami. Łamiąc w ten sposób kodeks Plemienia, stawiają się w sytuacji bez wyjścia...

   Reżyser niezwykle dosadnie odmalowuje brutalny świat, używając do tego jedynie ciszy i języka migowego. Jego film wzbudził zachwyt krytyki, która już okrzyknęła go arcydziełem kina minimalistycznego. Ten nagrodzony na prestiżowym festiwalu w Cannes portret młodzieży pozbawionej pozytywnych wzorców zachowania nikogo nie pozostawi obojętnym.

   Oddanie hołdu kinu niememu było od dawna moim wielkim marzeniem. Chciałem zrobić film, który może być zrozumiały, chociaż nie pojawia się w nim ani jedno słowo. Nie chodziło mi o utrzymany w stylistyce europejskiego kina egzystencjalnego artystyczny obraz, w którym bohaterowie będą milczeć przez pół filmu. W niemym kinie aktorzy przecież wcale nie milczą. Ich słowa są aktywnie przekazywane przez ich język ciała. Mogli swobodnie wyrażać swoje emocje i uczucia, mimo że pozostawali niemi. Nie jest przecież przypadkiem, że większość gwiazd kina niemego wywodziła się z pantomimy. Właśnie dlatego zawsze zależało mi na nakręceniu filmu poświęconego osobom głuchoniemym, w którym to, co mówią, nie jest wyrażone ani jako słowo, ani jako plansza z napisami (...).

   Ten film jest całkowicie oparty na moich wspomnieniach szkolnych oraz na tym, co powiedzieli mi konsultanci znający społeczność głuchoniemych. Przy całej swojej prostocie i przy całym nagromadzeniu okrucieństwa "Plemię" pozostaje jednak filmem o bardzo młodych ludziach. Opisuje ich czyste i bardzo silne uczucia: miłość, nienawiść, gniew, rozpacz. Nie potrzeba słów, by je wyrazić. Rozpatruję ten film jako opowieść o miłości humanistycznej i o inicjacji młodych ludzi w okrutny świat dorosłości.