„SCENA CISZY” to naturalna kontynuacja poprzedniego filmu Joshuy Oppenheimera - nominowanej do Oscara® i zdobywcy licznych nagród „Sceny zbrodni”.

   …Adi Rukun, optyk w średnim wieku, przeżył straszliwy okres czystek dokonywanych przez indonezyjskie brygady śmierci w latach 60. Jego starszy brat był torturowany, a następnie został zamordowany przez reżimowe organizacje paramilitarne Panczaszila.

Adi decyduje się przerwać milczenie i zrobić coś zupełnie niewyobrażalnego w społeczeństwie, gdzie mordercy nadal pozostają bezkarni i żyją w sąsiedztwie swoich ofiar. Postanawia skonfrontować ich z makabrycznymi czynami, których się dopuścili i podczas badania wzroku proponuje im spojrzenie na przeszłość z innej perspektywy. Okulary, które im wręcza, mają zmienić ich sposób postrzegania świata. Ma nadzieję, że w ten sposób zbrodniarze przyjmą w końcu odpowiedzialność za swoje działania.

Niektórzy z nich są dziś uprzywilejowanymi obywatelami, a jeden napisał nawet książkę ilustrującą dokonane zbrodnie w nadziei, że będzie ona miała kiedyś historyczne znaczenie. Adi wierzy, że tylko odważna konfrontacja z mordercami przywróci jego rodzinie godność i pozwoli na uzdrowienie strasznej traumy, która ich gnębi. Rodzice Adiego nadal żyją. Choroba Alzheimera, która dotknęła jego ojca, staje się metaforą zbiorowej niepamięci Indonezyjczyków.

    Wiedziałem, że zrobię dwa filmy - tłumaczy Oppenheimer.  - Przeraziły mnie nie tyle fakty dotyczące ludobójstwa czy nawet nie fakt przechwalania się nim - oczywista manifestacja bezkarności morderców i ich utrzymania się przy władzy.

„Scena zbrodni” - pokazuje jak zwycięzcy sprawcy opowiadają sobie historie po to, aby jakoś dać radę ze sobą samą, oraz konsekwencje, jakie te kłamstwa mają na ich własne człowieczeństwo oraz na społeczeństwo. Drugi film porusza równie ważne pytanie: co dzieje się z całym społeczeństwem, jeśli żyje w strachu i ciszy przez pół wieku. I tym filmem jest  „SCENA CISZY”.

  Zdaniem reżysera filmu Joshuy Oppenheimera,  „SCENA CISZY”  to poemat na temat ciszy zrodzonej z terroru, wezwaniem do jej przełamania, a także obrazem konsekwencji, jakie się z tym wiążą. To również opowieść o tym, że w życiu nie można nic zmienić, dopóki nie rozprawimy się do końca z przeszłością, nawet wtedy, gdy nasza codzienność zbudowana jest na terrorze i kłamstwach.